استناد به رفتار نبوی در تفاسیر اجتهادی معاصر امامیه با تکیه بر «المیزان» و «من وحی القرآن»

رفتار معصومان:، در اندیشه شیعی، هم‌چون گفتار ایشان، یکی از اجزای تشکیل دهندۀ سنت است که نقش مهمی در فهم و تفسیر آموزه‌های قرآنی‌ دارد. با این همه، به دلیل عدم شناخت ابعاد مختلف کارآمدی این مؤلفۀ حدیثی، حضور این بخش از سنت در تفاسیر امامیه کم رنگ به نظر می‌رسد و میزان استناد به آن کم برگ است. این پژوهش می‌کوشد تا با بررسی تطبیقی میان دو تفسیر اجتهادی معاصر امامیه، یعنی‌ المیزان و من‌ وحی القرآن، کارکردهای استناد به رفتار نبوی6 در حوزه تفسیر را کشف کرده، و زمینه بهره‌گیری‌ بیشتر قرآن پژوهان را از این دسته روایات تفسیری‌ فراهم آورد. برآیند مطالعه انجام گرفته نشان می‌دهد که از مجموعِ استنادات دو تفسیر یاد شده به رفتار نبوی6، کارکردهایی چون: استشهاد، استدلال و انتقاد در دو دامنۀ تفسیر و تبیین قابل برداشت است.